کتاب شاهنامه آخر زمان به سبک حماسی و بر وزن شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی سروده شده است. این مثنوی بلند وضعیت و مشکلات انسان امروزی و تغییرات اجتماعی و اخلاقی در تودهی مردم را با زبانی شاعرانه به نظم درآورده و به تصویر کشیده است.
در عین حال، سراینده با اشعاری امیدبخش و با لحنی حماسی، قطعی بودن ظهور ابرمرد و ناجی آخر زمان را بر اساس اندیشههای جهانی، ایرانی، مسیحی، مسلمان بیان میکند.
در واقع، موضوع یک بخش از کتاب، فساد فراگیر و انحطاط جوامع بشری، وجود انسانهای فقیر و فلاکتزده در دنیا، آشوب سیاسی جهان، جنگ و کشتارهای وحشیانه سالهای اخیر، ظهور داعش، مشکلات اقلیمی، کرونا و بلایای غیرمنتظره در سطح جهانی است
در بخش دیگری از کتاب، سراینده توصیفاتی آشکار و اشارههای مستقیم به تاریخ انقلاب، جنگ، وضعیت حاکمان، آقازادهها، نوکیسهها، نابرابریهای اقتصادی در ایران و سایر گرفتاریهایی دارد که همه آنها را نشانههای آخر زمان میداند.
در ادامهی شاهنامه آخر زمان، سراینده به اندیشهی آخر زمان برمیگردد. در این بخش، با الهام از روایات شیعی چگونگی ظهور و شکوه جهانگیر این رویداد را شرح میدهد. باب آخر این مثنوی حماسی، شکوه استقرار دستگاه دادورزی و عدل گستری و تازه شدن رسم دینداری جهانی را توصیف میکند.